“Eeeh Angela, wat is jouw cijfer eigenlijk vandaag?” Verwachtingsvol keken ze me aan. Iedere Rots en Waterles starten we met een cijferrondje. De kinderen mogen aangeven op een schaal van 0 tot 10 hoe ze zich voelen. Zo leren ze emoties bij zichzelf te herkennen en rekening te houden met elkaar. Als ze willen mogen ze er iets over vertellen, maar het hoeft niet.
Mijn cijfer is een drie
Er was een keer een jongen die ons meedeelde met een ernstig gezicht, dat zijn cijfer een drie was. Hij had de Donald Duck nog niet ontvangen, en dat terwijl die altijd op donderdag werd bezorgd. Er waren meer kinderen die Duck-fan waren, en die hem dus volledig begrepen. Naast hem zat een meisje, stil voor zich uit te staren. Ze had deze les nog geen woord gezegd, maar vertelde nu met een zacht stemmetje dat ook zij een 3 had. Haar moeder lag in het ziekenhuis en zou vandaag geopereerd worden. De Duck-fan keek haar van opzij aandachtig aan. Hij sloeg een arm om haar heen en zei dat zijn 3 eigenlijk helemaal niet zo erg was.
Verdriet hoort ook bij het levenIk twijfelde om de kinderen dit keer mijn cijfer te vertellen. Hij was namelijk niet al te hoog, maar kon ik ze ook vertellen wat er aan de hand was? Ik besloot het toch te doen, zij waren immers ook open eerlijk geweest en verdriet hoort ook bij het leven. Ook bij het leven van hun Rots en Water-juf. "Mijn nichtje mag haar vader, mijn broer niet meer zien." En ik vertelde over haar ouders die uit elkaar waren gegaan toen ze heel jong was. mijn broer en zijn ex zorgden samen voor hun dochter, hij in het weekend en zij doordeweeks. Het was al die jaren best goed gedaan. Hij repareerde haar auto als die stuk was en afgelopen jaar hadden ze zelfs de verjaardag van mijn nichtje samen gevierd. Er was echter ruzie ontstaan en de moeder had gedreigd dat mijn broer zijn dochter niet meer mocht zien.
Het cijfer begon te stijgen
De kinderen waren geraakt door mijn verhaal over mijn lieve nichtje. "Zij kan er toch ook niets aan doen, waarom mag ze dan haar vader opeens niet meer zien?", vroeg iemand zich verontwaardigd af. Na 10 minuten besloten we het te laten rusten, we vervolgden de les en mijn cijfer begon langzamerhand te stijgen. Ik genoot van het vrije spel van de kinderen, van hun humor, hun puurheid, hun wijsheid en het plezier dat ze met elkaar hadden. En ik merkte ook dat ze veel beter luisterden dan anders. "Kom jongens, we gaan even in de kring staan." En binnen 5 seconden stonden ze keurig te wachten. Er waren tijden geweest dat ze daar 5 minuten over deden. Zouden ze (onbewust) rekening met mij houden?
Ze houden allebei van je
In de pauze kwam er een jongen met een serieus gezicht naar me toe. Het verhaal had hem aangegrepen. Hij was ook kind van gescheiden ouders en vertelde zijn eigen verhaal. Over de nieuwe vriendin van zijn vader en de bijbehorende kinderen. Over hoe anders het bij zijn moeder was, waar andere regels golden. "Het doet mij helemaal niets meer." Vertelde hij mij wel drie keer in 5 minuten. Ik voelde aan dat hij zich groot hield. "Wat zou je tegen mijn nichtje willen zeggen?", vroeg ik hem. "Je vader en moeder houden allebei van je, maar zijn vergeten te kijken naar wat voor jou het beste is." “En geldt dat ook voor jou?” Het bleef even stil: ”Ja ik geloof het wel.”
‘s Avonds bij thuiskomst zag ik dat er een e-mail van mijn broer was gekomen. Hij had zijn dochter toch op mogen halen van school en hij was vastbesloten er een gezellig weekend samen van te maken.
Mijn cijfer is een drie
Er was een keer een jongen die ons meedeelde met een ernstig gezicht, dat zijn cijfer een drie was. Hij had de Donald Duck nog niet ontvangen, en dat terwijl die altijd op donderdag werd bezorgd. Er waren meer kinderen die Duck-fan waren, en die hem dus volledig begrepen. Naast hem zat een meisje, stil voor zich uit te staren. Ze had deze les nog geen woord gezegd, maar vertelde nu met een zacht stemmetje dat ook zij een 3 had. Haar moeder lag in het ziekenhuis en zou vandaag geopereerd worden. De Duck-fan keek haar van opzij aandachtig aan. Hij sloeg een arm om haar heen en zei dat zijn 3 eigenlijk helemaal niet zo erg was.
Verdriet hoort ook bij het levenIk twijfelde om de kinderen dit keer mijn cijfer te vertellen. Hij was namelijk niet al te hoog, maar kon ik ze ook vertellen wat er aan de hand was? Ik besloot het toch te doen, zij waren immers ook open eerlijk geweest en verdriet hoort ook bij het leven. Ook bij het leven van hun Rots en Water-juf. "Mijn nichtje mag haar vader, mijn broer niet meer zien." En ik vertelde over haar ouders die uit elkaar waren gegaan toen ze heel jong was. mijn broer en zijn ex zorgden samen voor hun dochter, hij in het weekend en zij doordeweeks. Het was al die jaren best goed gedaan. Hij repareerde haar auto als die stuk was en afgelopen jaar hadden ze zelfs de verjaardag van mijn nichtje samen gevierd. Er was echter ruzie ontstaan en de moeder had gedreigd dat mijn broer zijn dochter niet meer mocht zien.
Het cijfer begon te stijgen
De kinderen waren geraakt door mijn verhaal over mijn lieve nichtje. "Zij kan er toch ook niets aan doen, waarom mag ze dan haar vader opeens niet meer zien?", vroeg iemand zich verontwaardigd af. Na 10 minuten besloten we het te laten rusten, we vervolgden de les en mijn cijfer begon langzamerhand te stijgen. Ik genoot van het vrije spel van de kinderen, van hun humor, hun puurheid, hun wijsheid en het plezier dat ze met elkaar hadden. En ik merkte ook dat ze veel beter luisterden dan anders. "Kom jongens, we gaan even in de kring staan." En binnen 5 seconden stonden ze keurig te wachten. Er waren tijden geweest dat ze daar 5 minuten over deden. Zouden ze (onbewust) rekening met mij houden?
Ze houden allebei van je
In de pauze kwam er een jongen met een serieus gezicht naar me toe. Het verhaal had hem aangegrepen. Hij was ook kind van gescheiden ouders en vertelde zijn eigen verhaal. Over de nieuwe vriendin van zijn vader en de bijbehorende kinderen. Over hoe anders het bij zijn moeder was, waar andere regels golden. "Het doet mij helemaal niets meer." Vertelde hij mij wel drie keer in 5 minuten. Ik voelde aan dat hij zich groot hield. "Wat zou je tegen mijn nichtje willen zeggen?", vroeg ik hem. "Je vader en moeder houden allebei van je, maar zijn vergeten te kijken naar wat voor jou het beste is." “En geldt dat ook voor jou?” Het bleef even stil: ”Ja ik geloof het wel.”
‘s Avonds bij thuiskomst zag ik dat er een e-mail van mijn broer was gekomen. Hij had zijn dochter toch op mogen halen van school en hij was vastbesloten er een gezellig weekend samen van te maken.
Reacties
Een reactie posten